Als kind had ik een grote en levendige fantasie. Ik speelde urenlang hele verhalen met mijn poppen en bedacht hele rollenspellen waarin ik mijzelf presenteerde als juf voor een klas met broertjes, zusje en andere familieleden. Daarbij vond ik het wel lastig dat mijn gespeelde droombaan niet helemaal tot uiting kwam, omdat ik niet iedereen even enthousiast meekreeg in mijn spel. Maar ondanks deze 'tegenwerking', bleef ik geloven dat ik later een fantastische juf zou worden. Mijn inspiratiebron was mijn eigen juf die geweldig kon vertellen.
Toen ik ouder werd, werd deze kinderdroom steeds meer vertroebeld. Ik besteedde mijn tijd liever aan vriendinnen dan aan school. Totdat ik door mijn onvoldoendes en demotivatie naar een andere school moest en mij bewust werd van het feit dat ik dan niet direct naar de Pabo zou kunnen. Ik werd moedeloos, omdat mijn vertroebelde 'stip op de horizon' nu wel erg onbereikbaar leek. Gelukkig was er een docent die mij op een alternatief pad wees, waardoor ik weer gemotiveerd werd om mijn school verder af te maken. Zo zijn er meerdere momenten geweest waarop ik weer werd gewezen op die droom die ergens nog in mij zat. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Eenmaal voor een klas kinderen, kwam ik er trouwens achter dat 'juf zijn' niet helemaal bij mij paste, maar ik heb het in ieder geval wel kunnen ervaren!
Ik vond het wel lastig om van deze duidelijke stip op de horizon een lijn te maken en dus breder te gaan onderzoeken wat ik dan wel wilde en dat als twintiger die ook nog meer levenskeuzes had te maken. Ik twijfelde, net als meer twintigers, veel deze jaren. Over keuzes en over mijzelf. Toen ik overspannen raakte, sloeg de twijfel door in een enorme onzekerheid. Ik durfde bijna niets meer, voelde me waardeloos.
Ik ben dankbaar dat God het was die mij vasthield en mij juist in deze kwetsbare periode terugriep. Ik bleef verbonden en omdat ik tijdens deze periode juist niet op mijzelf durfde te vertrouwen, moest ik mij overgeven aan Zijn liefde. De cirkel van twijfel, waarin ik vast zat, werd doorbroken. Ik mocht, door Zijn onveranderlijke liefde, weer opkrabbelen, want dit ging niet in één keer. Ik moest opnieuw leren liefhebben. Ik hield van God, maar de uitdaging was om mijzelf weer opnieuw te leren liefhebben vanuit een Godsbeeld in plaats van mijn eigen wisselende zelfbeeld. Door dit liefhebben, vielen onzekerheid en andere leugens weg en kon ik anderen ook weer liefhebben. Én doordat ik, als een kind, weer luisterde naar mijn hart, kon ik weer dromen en daarmee aan de slag gaan! Wegen werden geopend en soms heb ik het gevoel dat ik nu meer en vaker uit mijn comfortabele bootje stap dan ooit.
Hoe zit dat bij jou? Zie jij in de spiegel een waardevol en geliefd mens, kind van God? Of laat jouw spiegelbeeld zien wat je allemaal niet hebt gekregen of bent geworden, de scherven van gebroken dromen? Wees je bewust van alle leugens en twijfels die je onzeker maken. Jij bent kostbaar en het waard om lief te hebben. Vertrouw hierbij op de woorden uit Filipenzen 4:4-7 waarin je wordt opgeroepen om altijd verheugd te zijn en niet bezorg te zijn, maar God te vragen wat je nodig hebt en Hem te danken. 'Dan zal de vrede van God jouw verstand en gedachten in Christus Jezus bewaren'. Liefdevolle en hoopvolle gedachten en niet de negatieve 'ik-kan-het-niet-gedachten'. Geweldig toch!
En bedenk eens; wat als jouw droom Gods wil is voor jouw leven? Zou je dan nog twijfelen?
Liefs, Coline
Comments